پیام تبریک رئیس اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی شهرستان ملکان به مناسبت روز هنر انقلاب اسلامی

به گزارش خبرنگار پایگاه خبری اخبار ملکان، متن پیام تبریک سید یوسف مصطفوی به این شرح است:

۲۰فروردین یادآورسالروز شهادت هنرمند متعهد انقلاب اسلامی، راوی رشادت ها و شجاعت های رزمندگان دفاع مقدس و شهیدان وطن، سیدمرتضی آوینی است که تمام لحظه های عمر با برکت خود را به ویژه پس از انقلاب اسلامی، در مسیر به فعلیت رساندن ارزش ها و احکام اسلامی در قالب هنر صرف کرد و به حق در این راه خدمات ارزنده کم نظیری را در عرصه های گوناگون و گسترده هنر و اندیشه از خود به یادگار گذاشت. همزمان با گرامیداشت هفته هنر انقلاب اسلامی اینجانب فرارسیدن ٢٠ فروردین ماه، سالروز شهادت شهید سید مرتضی آوینی و روز هنر انقلاب اسلامی را به تمامی هنرمندان شهرستان های ملکان و لیلان تبریک عرض نموده و امیدوارم با تأسی از رهنمودهای حکیمانه مقام معظم رهبری روز به روز شاهد رونق هنر اسلامی در این منطقه باشیم. و با خلق آثار هنری ارزشمند، نقش مؤثر خود را در رشد و تعالی فرهنگی و اجتماعی جامعه ایفا کنیم. شهید آوینی پس از اتمام جنگ با توصیه مقام معظم رهبری بر احیا فرهنگ اسلامی تمرکز نمود. در سال ۱۳۵۸ وارد جهاد سازندگی شد و پس از زمان کوتاهی به فیلمسازی روی آورد. از سال ۱۳۶۷ تا ۱۳۶۴ مجموعه مستند “روایت فتح” را آغاز کرد.ساخت مستند”روایت فتح” از عملیات خیبر شروع شد و تا عملیات مرصاد ادامه داشت. “آوینی” روش مستندسازی‌اش را که هدف آن ظاهر کردن واقعیت بود؛”مستند اشراقی” نام گذاشت. موسسه فرهنگی “روایت فتح” اواخر سال ۱۳۷۰ در پی تاکید مقام معظم رهبری برتداوم تولید مستندهای روایت فتح تاسیس شد. در “روایت فتح” مجموعه “شهری در آسمان” را ساخت که در ارتباط با مقاومت مردم خرمشهر بود که آخرین فعالیت فیلمسازی “شهید آوینی” محسوب می‌شود. شهید مرتضی آوینی” روز جمعه بیستم فروردین ۱۳۷۲ هنگامی که برای تولید مجموعه‌ای جدید از “روایت فتح” به فکه،‌منطقه‌ عملیاتی و الفجر مقدماتی به همراه گروه رفته بود،بر اثر انفجار مین به شهادت رسید. وصیت نامه شهید سیدمرتضی آوینی : زندگی زیباست، اما شهادت از آن زیباتر است؛ سلامت تن زیباست، اما پرنده‌ی عشق، تن را قفسی می‌بیند که در باغ نهاده باشند و مگر نه آنکه گردن‌ها را باریک آفریده‌اند، تا در مقتل کربلای عشق، آسانتر بریده شوند و مگر نه آن‌که از پسر آدم، عهدی ازلی ستانده‌اند که حسین را از سر خویش، بیشتر دوست داشته باشد و مگر نه آن‌که خانه تن، راه فرسودگی می‌پیماید تا خانه روح، آباد شود و مگر این عاشق بی‌قرار را بر این سفینه سرگردان آسمانی، که کره‌ی زمین باشد، برای ماندن در اصطبل خواب و خور آفریده‌اند و مگر از درون این خاک، اگر نردبانی به آسمان نباشد، جز کرم‌هایی فربه و تن‌پرور برمی‌آید. ای شهید، ای آن‌که بر کرانه‌ی ازلی و ابدی وجود بر نشسته‌ای، دستی برار و ما قبرستان نشینان عادات سخیف را نیز، از این منجلاب بیرون کش”.